Is it true about the nature of love and marriage? What do you think?

نه ازدواج رابطه مالك و مملوك نيست اما دوستي با عشق متفاوت است يك شخص نبايد در يك آن با چندين نفر رابطه عاشقانه برقرار نمايد اين همان طبع حيواني است كه وجه تمايز انسان و حيوان است اين مسئله ارتباطي به نظر آخوند ها ندارد من معتقدم هيچ انساني دوست ندارد كه فرد ديگري را در عشق خود سهيم نمايد اگر كمي با خودتان صادق باشيد مي پذيريد كه حتي خودتان هم نمي توانيد بپذيرد كه غير از شما شخص ديگري نيز با همسرتان ارتباط عاشقانه داشته باشد به همين جهت هم گرفتن چند همسر از طرف مرد و هم داشتن چند همسر از سوي يك زن ناپسند است اما يك زن يا يك مرد ميتواند با يك ارتباط صحيح و نه عاشقانه با افراد ديگر جامعه دوست باشد به طوريكه به چار چوب زندگي مشترك خانواده آسيبي نرساند حتي در جوامع اروپايي هم كه زنان و مردان به طور آزاد با هم در ارتباط هستند ارتباط عاشقانه زن شوهر دار يا مرد زن دار پسنديده نيست عاشق شدن به معناي از دست دادن عنان اختيار در براير معشوق تا آن حد كه خود را به اندازه يك حيوان پايين بياورد نيست شما ميتوانيد هزاران نفر را دوست داشته باشيد اما عشق به معناي داشتن ارتباط خاص با جنس مخالف فقط در چارچوب خانواده معنا دارد كه بتواند آينده فرزندان و سلامت اجتماع را تضمين نمايد . امر تملك در اسلام به پرداخت مهريه زن مربوط نميشود بلكه دقيقا برعكس است و زن به عنوان يك قسمت از دارايي و املاك مرد محسوب ميشود دوست خوبم من با بسياري از قوانين احمقا نه اسلام مخالفم اما با اين مطالبي كه در سوال شما مطرح شده هم موافق نيستم اينطور نيست كه يك زن حاضر باشد به خاطر مبلغ مهريه خودش را در اختيار يك مرد بگذارد. مهريه گرچه نمي تواند تضمين زندگي يك زن باشد اما وجودش در كشور ما لازم است شايد نه تحت عنوان مهريه شايد به شكلي كه در بسياري از كشورهاي اروپايي مطرح است و يك زن پس از ازدواج از زندگي مشترك به همان اندازه همسرش سهم دارد متاسفانه در اسلام بر خلاف ظاهر قضيه كه مهريه يك زن حقي براي يك زن ايجاد كرده متاسفانه تمام حقوق يك زن را هم از وي مي گيرد . شايد اغراق نباشد كه نودو نه درصد زنان جامعه ما در شرايطي كه زندگي بر وفق مراد انها ست و مشكل خاصي با همسرشان ندارند مهر خود را اجرا نمي گذارند البته منكر اين نيستم كه هستند كساني كه از مهريه خود سو ء استفاده مي كنند اما تعداد اين افراد نسبت به جمعيت زناني كه هرگز تا پايان عمر مهر خود را ازهمسرشان مطالبه نميكنند بسيار ناچيز است . به جز اين درصد اندك زنان باقي زنان جامعه ما تنها از مهريه به عنوان حربه اي جهت رهايي از چنگال قوانين نامنصفانه و غلط اسلام استفاده مي كنند به عنوان مثال در اسلام حق تحصيل و حق اشتغال و حق طلاق يا حتي حق مسكن يك حق يك جانبه براي مردان مي باشد . بر خلاف قوانين حقوق بشر كه اين حقوق و حق تحصيل و اشتغال بديهي ترين و ابتدايي ترين حقوق هر انسان است در قران حتي زن به عنوان كشتزار مردان معرفي شده است كه به طور علني زن به عنوان قسمتي از دارايي يا املاك مرد معرفي شده است كه شخصيت مستقل يك زن را به عنوان يك انسان زير علامت سوال برده است شايد بسياري از مسلمانان متعصب بگويند اين تنها به جهت قدرت باروري زن است اما واقعيت اين است كه اگر چنين بود كلمات مناسبتري وجود داشت چرا كه زن يا مرد در كنار هم قدرت باروري دارند و هر دو سهم مساوي در پديد آوردن فرزند دارند اما كشتزار يك قسمت از املاك و دارايي يك شخص است و كلمه مناسبي براي توصيف يكي از زوجين نمي باشد مگر اينكه طرف مقابل حق تملك بر آن داشته باشد و اين همان بحث تصاحب در اسلام مي باشد كه غلط است نه بحث مهريه . بهر حال مهريه در كشور ما به عنوان حقي براي مرد مي باشد نه زن چرا كه با توجه به حق طلاق يك طرفه براي مردان و ساير حقوقي كه مردان به موجب اسلام از آن برخودار ميشوند مردان از مهريه به عنوان اهرمي براي فشار استفاده مينمايند شايد بسياري از مردم تا با اين مشكل برخورد نكرده اند متوجه منظور من نشوند به عنوان مثال در نظر بگيريد كه مردي با همسرش اختلاف پيدا ميكند همسر اين مرد زني است كه سالها در خانه اين مرد كار كرده و فرزندان اين مرد را بزرگ نموده اما حقوقي بابت كارهايش از اين مرد نگرفته است فرض كنيد اين زن يك زن معمولي و خانه دار است اين شخص نه خانه مستقلي دارد و نه مستمري كه بتواند روزگارش را پس از جدايي با آن سپري نمايد ضمن اينكه حق طلاق هم ندارد در بسياري از موارد كه من عينا در دادگاه هاي كشورمان مشاهده كردم بسياري از اين زنان حتي با ضرب و شتم و تهديد و توهين همسرشان از منزل رانده شده اند طبيعتا اين زن اولين فكري كه به ذهنش خطور ميكند استفاده از حق مسلم مهريه اش مي باشد چه براي روشن شده تكليفش و اينكه حق طلاق با همسرش مي باشد و چه براي گذران زندگي روزمره اش . زمانيكه اين زن به قانون مراجعه ميكند مشاورين و وكلا اغلب اورا تشويق و ترغيب به مطالبه مهرش مينمايند زن به گمان اينكه همسرش پس از اجرا گذاشتن مهر يا مجبور ميشود او را طلاق بدهد يا مجددا به زندگي مشترك بازگردد براي مهرش اقدام مي نمايد در طرف مقابل همسر وي سعي ميكند از حقوق يكطرفه خود براي از بين بردن مهريه همسرش استفاده نمايد لذا اين مرد ميتواند همسرش را از ساده ترين حقوق يك انسان محروم نمايد چرا كه طبق قوانين اسلامي يك زن حتي حق ندارد بدون اجازه همسرش از منزل خارج شود حق مسكن در زندگي مشترك طبق قوانين اسلامي با مرد مي باشد مرد ميتواند همسرش را به هر جا كه ميخواهد ببرد البته مطمئنا عد ه اي تصور ميكنند كه در قوانين اسلامي ابزاري براي جلوگيري از سوء استفاده چنين مرداني وجود دارد مثلا هر مرد بايد منزلي در شان همسرش فراهم نمايد اما عملا در قوانين ما تضميني براي چنين موارد ي وجود ندارد چرا كه نهايتا شرايط مرد را مد نظر گرفته و تبصر ه هايي كه قضات به قانون اضافه نموده اند موجب ميشود كه مرد بتواند از زير اين امر شانه خالي نمايد او ميتواند در صورتيكه همسرش در حال تحصيل يا اشتغال باشد اورا از اين حقوق محروم نمايد البته باز در قانون گفته شده كه اگر اشتغال زن مربوط به قبل از ازدواج باشد يا با مصالح اجتماعي منافاتي نداشته باشد مرد حق ندارد چنين كاري را نمايد اما عملا چنين نيست چون نهايتا قضات با عنايت به اين امر كه اگر مردي راضي نباشد كه همسرش از خانه خارج شود همسرش حق ندارد سرپيچي نمايد ميتوانند زن را از اين حق محروم نمايند شايد بعضيها تصور مي كنند كه ذكر اين موارد در هنگام ازدواج ميتواند به آنها كمك نمايد اما متاسفانه به دليل تبصر ه هايي كه قضات دادگاه ها به اين موارد افزوده و بسياري از مسائلي كه از حوصله اين بحث خارج است حتي قيد اين موارد گرچه ميتواند تا حدي موثر باشد اما مشك

Hello, Your question does not apply universally, as people marry for many different reasons. Some to satisfy their desire for another, will find their desire only temporarily satisfied upon the attainment. Others marry for the satisfaction of parents who have made an arrangement. Others will marry for financial stability. Imagine the case of people who marry for love in it's truest sense, not for infatuation or desire, or for gain, but to share a lifetime with the other, not just sexually, but totally. To raise children, to build a home, to grow old, all in the arms of the one whom the love and respect and care for and trust, for this type of love is not contained in a single word, or outlined with a single aspect. Do these people wish to possess each other, or share with each other? I suggest that people marry for many reasons, and the selfish reasons produce marriages of less love and deep affection then those based on selfless reasons of caring and sharing. Thank you for your question.

I think that what really matters is everywhere we go we are confronted by things that are important- but to who? What's important to me may not be important to you. We can ask ourselves what's important, but what does that really mean? Does it mean that what we consider important may not really be important in the big scheme of things? Maybe we're not important at all, or maybe we are but just don't know it yet. Or maybe we need someone else to compare ourselves to to feel important, or maybe we need someone to praise us to feel important. A lot of people take the approach of belittling someone else to feel important, or by comparing themselves to others to believe they're more important. But are they really as important as they feel they are? Does feeling important have anything to do with being important? Is being important really that important to us? Does importance have an importance in itself? Maybe it's not important. What matter does the importance of one thing have over another? Who decides what's more important anyways? Who's to say one person's child is more important than another or another person's heart worth more than another? We lose our way from time to time when we forget what's important to us. Some spend a lifetime looking and never think they find it. We've become a culture seeking fulfillment in physical things and tangibles that often we overlook the everyday gifts that bring us the greatest joys- simple pleasures, clean air, beautiful bird songs, ice cream, good company, kind words, a helping hand, the majesty of nature, the leaves changing colors in fall, the flowers blooming in spring. We take so many things for granted and concentrate so much on the ownership of things that something that seems to have importance one moment, suddenly loses its luster the next. Perhaps what's truly important to each of us is simpler than we may believe. Perhaps it lies at the foundation of each of our beings, found in the basic structure of who each of us are: our values and beliefs, our hopes and dreams, our ideals and our passions. The world breathes onto us, and in return, each of us breathes onto the world. Life, happiness, and passion are wound around the essence of our beings like white doves flocking about an ancient colossus bathed by the sun of life, a magnificient structure we shape with our own hands each day, every day. We are what we value and what we believe of ourselves. We are capable of as much or as little as we lead ourselves to believe. We have the gift of free-will to decide each day, each hour, each minute who we are and what we will do the coming day and each day after that. We make choices every day, we live everyday, and in grief, a little of us dies every day. But like the surf rolling across the beach of time, the sands of life are replenished with each stroke of the tide. Nature always returns what she takes away. Within each of us is the embodiment of life. We live every day. Each of us has within our beings hopes and dreams. Within our souls we hold our values and our beliefs about the universe. And next to our hearts we hold our ideals and our passions. Like hundreds of thousands of candles shining in the darkness, we are one in ourselves and one together. Each of us is never quite as alone as we ever think we are. And by living everyday we find meaning in ourselves, meaning in our lives, and meaning in our hearts, however brief each of the flames burning in our souls shines in this vast symphony of stars. On one level we simply are. On another we must also recognize that through living, we also make choices about who we will become. We touch others every day with our words, with our words, our actions, and with our joy and our grief. And they in turn touch our hearts in similar ways. The world isn't always perfect, but the choices we make are ours alone, based solidly upon our values and ideals. We may choose every day to be angels, granting wishes, helping those in need, caring, and inspiring others with our words, with our passions, with our hopes and our dreams. We may believe however we wish about the universe- whether God created man or man created God- the choices we make every day are still ours. And subsequently we have the responsibility to look at ourselves each day and ask ourselves who we are and what is it that's truly important to each of us. What's important to me? What should I do differently today that didn't work yesterday? Am I happy with the choices I made? What can I do from this point on about who I am inside to make myself a better person if I'm not happy with who I am now? What do I fear and why? And what is it that's really important in my life? Is acquiring material wealth no matter the cost really that important? Is being seen, worshipped, or placed on a pedestal really that important to make me feel like a worthwhile individual? Is feeling that I fit in a group so important that it's worth sacrificing my ideals, values, and

Show off?